Mijn vorige blog dateert van 3 februari. Dat is lang geleden. In de tussentijd was ik onder andere in Jerez de la Frontera, de Andalusische provinciestad op ruim een uur rijden onder Sevilla. Jerez is bekend om zijn paarden (dressuur, maar daar heb ik totaal geen verstand van, dus ik zeg er niks over), zijn racecircuit (veel Formule 1 teams testen hun auto’s hier), zijn flamenco (het is een belangrijke bakermat van deze Andalusische kunstvorm) en last but not least zijn sherry.
Jawel, daar is ‘ie dan eindelijk. Deze wonderlijke wijn uit het diepe zuiden van Spanje. Diegenen die mij beter kennen, zagen dit aankomen. Ik moest en zou een keer over sherry schrijven. En vermoedelijk blijft het niet bij één keer.
Wonderlijke wijn dus. Vanwege het bijzondere productieproces, maar ook vanwege de in ons land bijna tot nul gedegradeerde status van deze drank. En dat terwijl sherry in de jaren zeventig van de vorige eeuw hoogtij vierde in Nederland. Niet alleen bij huisvrouwen die óf een sherrydieet deden óf medium sherry dronken – of allebei, maar dan kwam er van diëten niet veel terecht. Sherry werd toen ook gedronken door hippere vogels, die zelf hun flesje konden tappen in de ‘vinoteek’.
Het sherrydieet was gebaseerd op het eten van halve porties die werden weggespoeld met één of twee glazen sherry, liefst van het droge type fino of minder droge type medium. Gezien de grote tweeliterflessen die in de supermarkt werden aangeboden (zijn ze er nog?), zal het wel niet tot twee glazen beperkt zijn gebleven. Wel is het zo dat beendroge fino sherry één van de meest caloriearme alcoholische dranken is. Medium heeft wat meer calorietjes, want het is halfzoet, met 45 tot 115 gram suiker per liter. Dus afvallen met medium sherry lijkt me niet zo’n goed idee. Een fervent volger van het sherrydieet was koningin Juliana (lees over de sherrykuur en koningin Juliana ook het artikel van Marjolein van Rotterdam in Historisch Nieuwsblad 8, jaargang 2004). We weten niet of zij fino of medium dronk.
Maar we zijn hier niet om over diëten te praten, maar vanwege onze alcoholconsumptie, liefst in de vorm van een glas wijn, tot welke drankensoort sherry behoort. Sherry is aan een opmars bezig, misschien nog niet in ons land, maar wel in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. En ook op Prowein, de grootste vakbeurs van Europa, die deze week plaatsvindt in Düsseldorf, zitten de sherryproeverijen vol met professionals uit horeca en handel. Dus wie weet tref je binnenkort vaker sherry aan in je favoriete restaurant, of bij je wijnspecialist – die had waarschijnlijk allang wat Lustau, Valdespino of Argüeso op de plank staan, om maar een paar goede huizen te noemen.
De opmars in Groot-Brittannie en de VS vindt plaats onder een jong en nieuw publiek. Waardoor dat komt, is mij niet precies bekend. Misschien zoekt men gewoon iets nieuws. Het nieuwe sherrypubliek kent sherry wellicht helemaal niet. Het associeert sherry niet met huisvrouwen en oma’s. Dat zou goed nieuws zijn, want zeker de droge soorten, fino, manzanilla, amontillado en oloroso seco, zijn geen wijvendrankjes om het op z’n Rotterdams te zeggen. Hoewel ik best wat dames ken die droge sherry drinken, en ook in Jerez zelf is er geen verband te zien tussen geslacht van de sherrydrinker en suikergehalte van de sherry.
Vaak wordt gezegd dat sherry ‘an acquired taste‘ is, een drank die je moet leren drinken. Misschien is dat waar, droge sherry heeft geen gemakkelijke smaak. Het is niet zoet, het is niet bijzonder fruitig, het is niet ééndimensionaal van smaak, maar met accenten van gist, noten, zout, hout, paddenstoelen, vers brood, soms iets van appel en citrus. Maar als je goede sherry drinkt op een goed moment met het goede gerecht erbij, dan is het geen moeilijke smaak.
Om een beetje in de stemming te komen, geef ik hier de twee gerechten die de Spaanse 3-Michelinsterrenchef Joan Roca uit Gerona en 2-sterrenchef Dani Garcia uit Marbella bedachten bij de amontillado ‘Tres Palmas’ van Gonzalez Byass (simpel te onthouden: amontillado is oude fino). Roca maakt een gerecht van ‘kastanje, gerookte paling en oesterzwammen’, Garcia maakt ‘gazpachuelo (een soort gebonden visbouillon) met bloemkool en zeeslakken’. De ‘Tres Palmas’ werd onlangs door het Britse wijntijdschrift Decanter uitgeroepen tot de beste versterkte wijn ter wereld. Laat ik nou toevallig een flesje hebben meegenomen uit Jerez. Wordt vervolgd!
WIJNBIJHETETEN 