Ik heb de proef op de som genomen. NRC Handelsblad van 21 september 2013 bevatte de bijlage ‘De Kleine Hamersma’, een overzicht van de 101 beste wijnen in de supermarktwijngids van de gelijknamige auteur. Blijkbaar heeft de uitgever van de gids veel vertrouwen in het verkoopresultaat van het boek, want de bijlage verklapt het beste uit de wijngids. Ik ga het boek dus niet kopen, want ik ben nog wel even zoet met die 101 wijnen (wit, rosé en rood), en ik koop vaak wijn buiten de supermarkt.
Na het lezen van de bijlage vroeg ik me (weer eens) af: hoe goed is die supermarktwijn eigenlijk? Want net als Nicolaas Klei, schrijft Hamersma hier en daar behoorlijk lyrisch over supermarktwijnen die hij proeft. Klopt dat wel? Begrijp me niet verkeerd: ik vind zijn stukken in de krant vaak informatief en onderhoudend. Net als de teksten van zijn collega’s Duijker en Klei. Maar ik wil graag weten of mijn stelling over de Profeten van de Goedkope Wijn waar zou kunnen zijn.
Ik proefde een aantal wijnen uit deze top-101, in willekeurige volgorde.
- Rioja Finca Labarca 2012, Spanje, € 3,89. Bijzonder goedkoop. Minus accijns en btw kom je op ongeveer 2,75 en daar moet de marge van de winkelier dan nog af. ‘Vraag niet hoe het kan’, schrijft Hamersma dan ook. Hij raadt aan de fles anderhalf uur in de koelkast te zetten voordat ‘ie opengaat. Dat zou ik zeker doen, want de wijn is behoorlijk zoet. Dat zoet wordt iets afgeremd door de kou van de koelkast. Hij ruikt best aardig, waarna hij in de mond wat tegenvalt. Veel zoet dus, maar snel weg. Toch zou ik de wijn wel als huiswijn durven schenken als ik een café had. Maar ja, in een café drink je bier.
- Teroldego Rotaliano Mezzacorona 2011, Trentino, Italië, € 5,69. ‘Zeer eigen’ volgens de Grote Hamersma. Opvallend lekkere geur zou ik zeggen. Heel zuiver ook, je ruikt alleen fruit, niet meer maar zeker ook niet minder. Doet niet onder voor wijnen die een stuk meer kosten. En ook de smaak is prima. Teroldego is een druif met flink wat zuren, die je zeker proeft, maar het is vooral fris en niet hard. Een wijn die ik vaker ga kopen (maar ik ga er niet voor omfietsen).
- Cabernet Sauvignon Reserva Indomita 2012, Maipo Valley, Chili, € 5,49. Typisch Chili, veel cabernetfruit, dus cassis, met een hint van eucalyptus. Gran Reserva dus behoorlijk wat houtrijping gehad (ik denk minstens een jaar) maar dat hout overheerst niet. ‘Helemaal in orde’ volgens Hamersma. Ik proef er een bittertje in, van onrijpe tannines waarschijnlijk. De wijn is okee, maar ik koop ‘m waarschijnlijk niet meer.
- Grüner Veltliner Domäne Wachau 2012, Wachau, Oostenrijk, € 6,50. Deze wijn had ik zelf ook ontdekt bij de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam. Want Domäne Wachau ken ik als een gerenommeerd producent van prachtige witte wijnen. Dus dan zal zo’n goedkopertje toch wel okee zijn. En inderdaad: meer dan okee. Frisfruitig, citrus en meloen, zuiver, verkwikkend en lekker. Hamersma geeft de wijn een 9, waarmee de wijn een top-7 notering haalt (ex aequo – wijnen met een 9,5 of 10 zie ik niet in zijn overzicht). Van hetzelfde domein is er bij dezelfde winkel een Zweigelt (rood) te koop voor dezelfde prijs. Ook niet slecht, in een lichte (te koelen), frisfruitige stijl. Zomerwijn zou ik zeggen. ‘Vrolijk’ zegt Hamersma. Inderdaad.
- Verdicchio dei Castelli di Jesi Classico, Terrazzano 2012, Lazio, Italië, € 3,99. Weer een écht goedkope wijn. Deze keer kan hij me niet bekoren. Ik proef oxidatie – denk aan een bruin verkleurd stukje appel. De zuren zijn nogal hard. Die harde zuren proef je goed als je de punt van je tong aan de binnenkant van je mond onder je onderlip drukt. En ‘m dan een beetje laat opkrullen. Zoals sommige mensen een ‘debiel’ nadoen. Hoe dan ook, misschien een verkeerde fles of batch, maar dit is niet ‘lekker’ (Hamersma) en ook niet ‘dorstlessend’ want een heel glas drink ik er niet van op.
Kortom, in grote lijnen kan ik de Grote Hamersma volgen, maar steekproefsgewijs vind ik hem iets te positief.
Het verbaasde me trouwens dat Hamersma voor zijn gids ook de wijnen van de Mitra en de Gall & Gall heeft geproefd. Grote ketens, net als de supermarkt, maar met een specialistisch aanbod (alleen dranken), en vooral ook aanbod in een hoger prijssegment. Het zal wel met het vergroten van de doelgroep (lees: kopers van het boek) te maken hebben. Maar toch lijkt het net alsof de omvang van de winkelketen een criterium is om wel of niet in de gids te worden opgenomen. Terwijl het de enthousiaste wijndrinkers natuurlijk vooral gaat om kwaliteit.
De Supermarktwijngids is door de vermelding van duurdere wijnen (10 tot 15 euro) misschien niet uitsluitend een bijbel voor koopjesjagers. Maar door zich in eerste instantie te richten op de kwantiteit van het aanbod en daarna pas op de kwaliteit, bevestigt de gids de macht van de grote retailers. En hebben we niet vaak juist sympathie voor de underdog?
Als u wel eens een fles bij de grootgrutter of drankengigant koopt van 10 tot 15 euro, ga dan zeker eens naar de kleinere speciaalzaak. Ik denk dat daar meer wijnen te vinden zijn die het omrijden waard zijn dan in de supermarkt.
wijnbijheteten 